De westkust?! Dat is helemaal niks..

Toen paps en mams op de vakantiebeurs in Utrecht waren afgelopen januari, zei de dame achter haar desk; de westkust, maar waarom? Daar is helemaal niks!
-
Voor je strekt een asvalt weg zo ver als je kan kijken en dat is ver. Naarmate de ochtend voorbij tikt begint het wegdek steeds meer te spiegelen. Het bewijs dat de temperatuur stijgt. Het rode stof waait op als een roadtrain met zijn zestig meter langs ons denderd en duidelijk maakt zich door niets te laten stoppen. In de berm vinden we naast vele geklapte autobanden kadavers van koeien en kangaroos. Een vreemd bewijs van het feit dat er toch ergens leven moet zijn. Want na de berm komt land, oppervlaktes, gestrekte grond kilometers ver. Struiken, lage bomen en termieten heuvels, totdat de lucht en de grond aan de horizon elkaar raken. Het lijkt alsof je kan zien dat de aarde rond is. Roofvogels en gieren zweven in de lucht. En dan na een half uur niets kom je een tegenligger tegen. We groeten. En als dan ergens in t niets een hoogspanningspaal in zicht komt weet je dat de bewoonde wereld naderd. Of t is slecht een tankstation halverwege.
-
Puur, ruig, overweldigend, ongelooflijk, overtreffend zijn de kernwoorde voor deze reis die begon in Perth en eindigde in Darwin. Enkele highlights; 
-
De eerste ochtend werden papa en mama al wakker gezongen door de vele vogeltjes en aan t ontbijt keken we dan ook onze ogen uit. Uiteindelijk ging er dagelijk meer brood naar de beestjes dan voor onszelf. Met als gevolg dat wallibis uit je handen eten en er een clubje vogels om tafel zit. Uiteindelijk zaten we met twee broodjes in ons handen. Eén voor onszelf en één voor de kakatoo die plaats had genomen op ons hoofd. 
- 
Monkey Mia, al doet de naam anders verwachten, staat bekend om de dolfijnen. Sochtends liepen we van de camping naar t strand (uit meer betaat deze plek ook niet) om plaats te nemen op de stijger. Iedere keer opnieuw blijft t speciaal om deze beestjes te zien spelen in t water. Zeker wanneer ze onder je voeten door zwemmen. 
-
Coral Bay was onze volgende bestemming, maar dat had wat voeten in aarde, of meer in t water. We hadden al aardig wat regen gehad. Bij t roadhuis vroeg de beste man of we al gehoord hadden dat de weg dicht was. Dus dat werd omrijden met onderweg vele flootways, dikke pret. Coral Bay is prachtig! We kregen even een zonnetje, dus gauw de zee in. Kraakhelder, aangename temperatuur en gezeldschap bestaande uit grote en kleine regenboog gekleurde visjes. Zo gaaf! Helaas hadden we snachts weer dikke storm en regen en dus besloten we de volgende dag weer verder te rijden. Hoe mooi de plek ook is, de tijd is tekort om vast te blijven staan, voor een paar dagen, omdat wegen vol liggen met meters regen. En echt, dat is hier totaal niet ongebruikelijk. 
-
Karijini NP liet mij het Western Australia zien zoals ik t verwacht had. Rode gesteende bergen met prachtige gorges. Kleine laagjes steen met allerlij verschillende tinten, gesleten in ronde vormen door wind en water. Als je langs smalle paden naar beneden gaat wordt t kletterende geluid van een waterval steeds luider. Maar stil wordt je als je een duikt neemt in de rivier en de muren met vele prachtige groene bomen langs je omhoog stijgen. 
-
Toen we t strand van Broome opliepen en de hoge golven ons tegemoet kwamen konden we niet wachten een duik te nemen. Maar al snel durfde we geen stap meer te zetten. Het hele strand bezaaid met millimeters kleine zandballetjes. Bij iedere stap die we zetten maakte we een einde aan het kunstwerk gemaakt door centimeter kleine krabjes die voor onze voeten wegschoten. Voor lange tijd hebben we staan staren naar gaatjes in grond waar om de zoveel tijd een glazig krabje uitkwam met een nauwkeurig gedraaid balletje die vervolgens zorgvuldig op de juiste plek werd gelegd. Wat kan natuur toch bizar zijn. Tot kilometers ver kon deze mozaïk aangschouwd worden. 
-
De Gibb River road is de gravel weg die dwars door de Kimberleys loopt. Gedurende de regentijd is deze gesloten, omdat wegen simpelweg onbegaanbaar zijn. Hiervoor hadden we de 4x4 nodig, maar helaas is dit niet gebruikt. De enkele keren dat we door het water reden zat ik toch echt met geknepen billen, maar vonden paps en mams t niet zoveel voorstellen. Hoewel ik t weinige water niet heel erg vond was deze highlight voor mijn ouders een kleine tegenvaller. Maar de omgeving maakt t allemaal goed. Verschillende gorges, billabongs, bergen en uitkijkpunten legde ons t zwijgen toe. Maar ook vooral de campings maakte t tot een feest. Met een aantal andere toeristen een grasveld delen met enkele hokjes als toilet en douche die je dan weer deelt met mieren, spinnen, kikkers en wandelende takken. Maar bijvoorbeeld ook op de camping eerst t vuur moeten aanmaken voordat je warm water hebt en vervolgens douchen achter een stenen muurtje net hoog genoeg zodat je uitkijkt over t prachtige landschap. 
-
Een wandeling die we niet snel zullen vergeten was in één van de gorges met zoetwater krokodillen. Door diep zand liepen we langs hoge rotsen van oud koraal met aan onze andere zijde de rivier. Vanaf de andere kant werden we in de gaten gehouden door tamelijk kleine krokdillen. Hoe verder we liepen hoe dichter de begroeïng. We werden verrast door verschillende vogels, visjes, gekleurde rupsjes, libelles, vleermuizen en ga zo maar door. Maar stokstijf stonden we stil toen naast ons de bosjes wel heel erg heen en weer bewogen. Toen ik een staart zag van een slang met vel gele vlekken wist ik niet of ik stil moest blijven staan of rennen. Maar toen de slang pootjes kreeg en een flinke leguaan bleek te zijn konde we er hard om lachen! 
-
Onderweg naar Katherine kwamen we langs Victoria River. De niet zwemmen ivm krokodillen bordjes waren niet te missen en dus zetten we de auto stil om even een blik te nemen vanaf een brug. Het ontbijt werd er bij gehaald, want misschien reageren de kroko's daar wel op. Maar dat was niet echt nodig. Wij waren al gespot en de jongens van minimaal 5 meter lieten zich stilletjes, maar met door hun gewicht met grote plonsen, te water glijden. Oké duidelijk, ze zitten er dus echt. En omdat we er geen genoeg van konden krijgen gingen we in Berry Springs een boottocht over de rivier maken waarbij de joekels werden gevoerd. Na een paar kleintjes kwamen we Brutus tegen die ze naam eer aan deed. Mama en ik waren zo enthousiast dat de gids op een gegeven moment adviseerde om ons hoofd maar binnenboort te houden. Natuurlijk meneer, geen probleem..
-
De laatste paar nachten brachten we door in de omgeving van Darwin aan de rand van t zwembad. Een beetje rust na ongeveer 5800 km kan geen kwaad. Met een biertje aan de haven in Darwin waren we t eens dat de tijd gevlogen was en we onwijs veel mooie en bijzondere dingen hebben gezien. Alles hierboven zijn slechts enkele, echt een fractie, van al t moois wat we gezien hebben.
-
Maar voor de rest is er echt helemaal niks aan, aan de westkust..
- 
Bedankt pap en mam, om nooit te vergeten!