Het Weeshuis

Eigenlijk wist ik het al voor dat ik hier heen ging. Ik heb nog nooit iets met kinderen gehad.

De afgelopen week zat ik niet zo lekker in me vel. Ik kon het niet echt plaatsen. Prachtig weer, mooie omgeving, leuke mensen. Wat wil je nog meer?
Maar het kwartje is gevallen. Het zit hem in mijn werk.

Een paar ochtende stond ik alleen in het weeshuis. De staff helpt misschien met wassen en eten, maar daar blijft het bij. Dat betekent dat je met 12 kinderen, van een paar maanden tot een jaar of drie, in de playroom zit. Zien jullie mij al zitten met een baby op schoot, een naast me en verder op ligt er vanzelf 1 te huilen. En net buiten hand bereik loopt 1 van de grotere een iets minder mobiel kind met een afgeracht stuk speelgoed op ze kop te rammen. En je ondertussen aankijken met een flinke grijns op ze kop zo van ‘ ja en hoe ga je dit nou weer aanpakken’. En omdat mijn gedult dan op is en ik eigenlijk niet zo goed weet hoe ik ermee om moet gaan, word ik boos. Daarna word ik boos op mijzelf omdat ik ook daar niks mee opschiet.

Met als gevolg dat ik vorige week alles eruit heb gegooit tegen mijn vrijwillige collega’s. Zo van ik kan het niet, ik doe het niet goed bla bla..
Met het gevolg dat hun mij probeerde te troosten van je doet het harstikke goed en harstikke je best en meer kan je niet doen. En dat is allemaal zo, maar toch.... We besloten in ieder geval dat er niemand van ons meer alleen mocht staan.

Dus de volgende ochtend ging ik samen met Ingrid vol goede moed weer heen, maar dit zakte al gauw in schoenen. Weer geen luiers!
Dat betekent dat je ze of de vieze om moet laten, of helemaal niks of je wikkeld ze een paar kleren om. Maar het is nog verschrikkelijker als je weet dat een vrijwilliger voor jou een hele stapel luiers heeft meegenomen en die allemaal spoorloos verdwenen zijn.
Dus ik loop met stoom uit mijn oren naar buiten om te kijken of de luiers aan de lijn ook niet een beetje droog zijn. Ik word gevolgt door 1 van de staff en ik vraag haar waar dan de andere luiers zijn. Die vraag werd beantwoord met een wazige blik waarop ik haar vertelde dat ze ze vast verkocht had. Dat had ik beter niet kunnen doen..

Terug bij de baby’s werd mij gevraagd wat mijn probleem was. Waarop ik zei dat ik geen probleem had maar de baby’s... wat ik daarna allemaal naar mijn hoofd geslingerd kreeg weet ik niet meer. Ze schreeuwde in ieder geval dat ik geen respect had voor ouderen. De tranen rolde over mijn wangen en ik wist niet meer wat ik moest zeggen. Ingrid nam het voor mij op en er ontstond een flinke discussie. Naja eigenlijk niet, want ze vonden dat we niks hadden te zeggen...
Ik heb de dag afgemaakt. En later kwam madame nog naar me toe, want we moesten elkaar vergeten, dat wilde god tenslotte.

Ook de volgende dag ben ik heel netjes weer gegaan. Maar ik vind het moeilijk want voor wie doe ik het nou eigenlijk. Gister kwamen we later binnen vanwege de regen. Alleen de kinderen die zelf uit hun bed konden komen waren eruit. De rest lag nog in bed, ook het personeel.

De staff intreseerd het niet, ikzelf weet het niet, maar ik hou het er maar op dat als ik sochtends binnenkom en de kids aan mijn benen hangen zij wel blij zijn mij te zien. Maar het lijkt me beter als ik in nederland weer op zoek ga naar een horeca baantje.



Aankomend weekeind gaan we ongeveer met zijn 12e richting Bolgatanga! Weer lekker een weekeindje weg! En als ik dan terug kom hoop ik weer allemaal leuke reacties te lezen! Dat doet erg goed..

Dikke knuffel!