28 januari.
Door: Joyce
Blijf op de hoogte en volg Joyce
29 Januari 2014 | Nieuw Zeeland, Aoraki Mount Cook
28 januari.
Rond een uur of 10 in de ochtend rijden we de stad Dunedin uit. We rijden over een smalle geasfalteerde weg met afgebrokkelde randen. Aan ons rechterzijde rotspartijen en links een smalle berm met vlak daaronder een velblauw meer die uiteindelijk zal over lopen in de oceaan. We zijn het er over eens dat het ons aan de Spaanse of Italiaanse kust doet denken. De zomerse planten, de campers die je tegemoet rijden, duidelijk toerisme.
We volgen de bochtjes hoger de heuvel op waar we een afspraak hebben bij een pinguin reservaat. Deze geelkop pinguins leven alleen in Nieuw Zeeland en zijn nog maar met zo een 3000 stuks. Met een oude bus worden we over het grasland van een schapenfarm naar het strand gebracht. De zee komt met hoge golven richting de kust en slaat op het goude zand. Met enig geduld zien we uiteindelijk twee skeetjes het strand op schuifelen terwijl we al enig tijd hebben mogen genieten van pelsrobben die onder ons in kleine baaitjes met elkaar spelen en van de zon genieten.
De weg langs de kust wordt vervolgd en we stoppen even bij het plaatsje Moeraki. Dit strand beschikt over één van de zoveel raadsels die het land heeft. Namelijk zo een ongeveer twintig rotsen die een perfecte ronden vorm hebben. De ballen kunnen een doorsnee hebben van ongeveer twee meter. Het zet je aan het denken. Hoe is deze perfectie ontstaan?
De snelweg, waar je niet harder mag als 100, buigt zich af meer landinwaarts. De heuvels worden langzaam bergen. Er staan bomen die bewijzen dat dit land ouder is dan wij het kennen. We komen weer in de buurt van de Nieuw Zeelandse Alpen. De bergen zijn droog en laten duidelijk zien dat er lange tijd een tekort aan regen is geweest. Het landschap is dor. De kleur kan je niet echt een naam geven. Door de stand van de zon gaat het van geel, naar groen, naar bruin. Of soms een combinatie hiervan. De temperatuur loopt op naar zon 27 graden. We rijden op een lange rechte weg. Waar we voor lange tijd, buiten een enkele koe, niemand tegenkomen. Aan beide zijde van de weg is minimaal een kilometer over voordat de bergen beginnen. Je voelt je een soort van trots, machtig en je denkt dat je de hele wereld aan kan.
De avond nadert en zon daalt achter de bergen. We gaan steeds dieper de alpen in. Het wordt groener en de temperatuur daalt naar zo een 19 graden. De bergen worden hoger en komen steeds dichterbij. Je voelt je kleiner en kleiner worden. Vanachter het stuur gluur als een klein kind omhoog naar de machtige rotspartijen.
We naderen ons eindpunt. We rijden nog steeds langs een prachtig blauw lake. Tussen de rotspunten reist Mount Cook op met een dikke laag sneeuw over hem heen.
Om een uur of 8 rijden we ons slaapplek op. Niet meer dan een veld met wat grind en een toiletgebouw. Deze geen licht heeft. We maken een salade want koken kunnen we niet. We maken nog snel een wandeling en genieten van de kleuren die de ondergaande zon met zich meebrengt. Hij kleurt Mount Cook rose. Voordat we de achterbank op zoeken kijken we naar de overweldigende sterrenhemel. We kijken uit naar een nieuwe dag.
Xx
Rond een uur of 10 in de ochtend rijden we de stad Dunedin uit. We rijden over een smalle geasfalteerde weg met afgebrokkelde randen. Aan ons rechterzijde rotspartijen en links een smalle berm met vlak daaronder een velblauw meer die uiteindelijk zal over lopen in de oceaan. We zijn het er over eens dat het ons aan de Spaanse of Italiaanse kust doet denken. De zomerse planten, de campers die je tegemoet rijden, duidelijk toerisme.
We volgen de bochtjes hoger de heuvel op waar we een afspraak hebben bij een pinguin reservaat. Deze geelkop pinguins leven alleen in Nieuw Zeeland en zijn nog maar met zo een 3000 stuks. Met een oude bus worden we over het grasland van een schapenfarm naar het strand gebracht. De zee komt met hoge golven richting de kust en slaat op het goude zand. Met enig geduld zien we uiteindelijk twee skeetjes het strand op schuifelen terwijl we al enig tijd hebben mogen genieten van pelsrobben die onder ons in kleine baaitjes met elkaar spelen en van de zon genieten.
De weg langs de kust wordt vervolgd en we stoppen even bij het plaatsje Moeraki. Dit strand beschikt over één van de zoveel raadsels die het land heeft. Namelijk zo een ongeveer twintig rotsen die een perfecte ronden vorm hebben. De ballen kunnen een doorsnee hebben van ongeveer twee meter. Het zet je aan het denken. Hoe is deze perfectie ontstaan?
De snelweg, waar je niet harder mag als 100, buigt zich af meer landinwaarts. De heuvels worden langzaam bergen. Er staan bomen die bewijzen dat dit land ouder is dan wij het kennen. We komen weer in de buurt van de Nieuw Zeelandse Alpen. De bergen zijn droog en laten duidelijk zien dat er lange tijd een tekort aan regen is geweest. Het landschap is dor. De kleur kan je niet echt een naam geven. Door de stand van de zon gaat het van geel, naar groen, naar bruin. Of soms een combinatie hiervan. De temperatuur loopt op naar zon 27 graden. We rijden op een lange rechte weg. Waar we voor lange tijd, buiten een enkele koe, niemand tegenkomen. Aan beide zijde van de weg is minimaal een kilometer over voordat de bergen beginnen. Je voelt je een soort van trots, machtig en je denkt dat je de hele wereld aan kan.
De avond nadert en zon daalt achter de bergen. We gaan steeds dieper de alpen in. Het wordt groener en de temperatuur daalt naar zo een 19 graden. De bergen worden hoger en komen steeds dichterbij. Je voelt je kleiner en kleiner worden. Vanachter het stuur gluur als een klein kind omhoog naar de machtige rotspartijen.
We naderen ons eindpunt. We rijden nog steeds langs een prachtig blauw lake. Tussen de rotspunten reist Mount Cook op met een dikke laag sneeuw over hem heen.
Om een uur of 8 rijden we ons slaapplek op. Niet meer dan een veld met wat grind en een toiletgebouw. Deze geen licht heeft. We maken een salade want koken kunnen we niet. We maken nog snel een wandeling en genieten van de kleuren die de ondergaande zon met zich meebrengt. Hij kleurt Mount Cook rose. Voordat we de achterbank op zoeken kijken we naar de overweldigende sterrenhemel. We kijken uit naar een nieuwe dag.
Xx
-
29 Januari 2014 - 08:54
Aline:
Jaaaa pinguins!!!!!! Super gaaf!!
Sowieso jullie verhalen, het klinkt allemaal fenomenaal en sprookjesachtig mooi.
Geniet er van!!
Liefs -
29 Januari 2014 - 10:56
Pascalle:
Net als Julianadorp :-) .... Klinkt mooi dames , geniet ervan xxx -
29 Januari 2014 - 11:10
Danie:
Wauw! Klinkt geweldig! Mooi geschreven Joyce :) blij dat jullie lekker genieten daar x -
29 Januari 2014 - 15:18
Dominique:
Wouwie wat maken jullie een hoop mee! Veel plezier tijdens jullie volgende avonturen. Groetjes xXx
-
31 Januari 2014 - 15:53
Jonny:
Wat heerlijk Joyce en Anneke! Echt gaaf en flink genieten!! Je schrijft erg leuk Joyce! Heerlijk om te lezen!! Veel genieten en plezier nog samen ! xx -
06 Februari 2014 - 22:58
Marja:
Hoi Joyce en Anneke,
Wat een prachtig verslag het wordt voor mij steeds duidelijker dat ik ook wel naar dat mooie land wil.
Geniet nog verder van deze reis. En als je nog familie tegen komt doe ze dan de groeten.
xx Marja
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
